De eerste week!

En dan zit de eerste week er al weer op, de tijd vliegt. De eerste malariatabletten zijn geslikt, de eerste was is ‘gedraaid’, de eerste kilometers zelf gereden en al wat uurtjes op het strand gespendeerd. Hieronder volgt een (hele) uitgebreide beschrijving van onze week, voor degene die het willen lezen. In het kort zijn we inmiddels helemaal gewend en hebben we de Afrikaanse mentaliteit al over genomen; geen stress en wat vandaag niet afkomt, probeer je gewoon morgen. Of overmorgen. We hebben tot nu toe vooral heel veel leuke dingen gedaan en gezien, maar zoeken nog naar een eigen project voor de komende 3 weken. Veel gezellige, lieve mensen ontmoet die zich hier ook inzetten voor Go for Africa. We zijn hen ook erg dankbaar voor alle hulp en tips!
Vele van hen houden ook een reisverslag bij, maar de meeste zijn er al snel mee gestopt. Ik hoop het vol te houden en jullie (soms misschien wat beknopter) op de hoogte te houden. Veel liefs vanuit het warme Gambia!

Vrijdag 07-03 Dag 1; Aankomst; Back to Basic
Op schiphol verliep alles vlekkeloos. Een misselijk (lees spugend) meisje voor ons en een (af en toe) krijsende baby schuin voor ons, konden onze pret niet drukken en na ruim 6,5 uur vliegen kwamen we aan op Banjul airport. Bij de douane werden we even aangehouden aangezien we 20 doosjes paracetamol bij hadden, maar toen we de naam Go for Africa lieten vallen, was het allemaal goed. We zouden opgehaald worden, maar na een tijdje stonden er voornamelijk Gambiaanse mannen om ons heen; taxi taxi. We moeten er ook wel heel verdwaald uit hebben gezien. Na enkele telefoontjes kregen we Jan (van de stichting GFA) te pakken en na een half uurtje ontmoetten we hem en zijn Senegaleense vriendin Rocky. Helaas was het donker en konden we weinig van de omgeving zien, maar we leerden al snel dat je heel geduldig moet zijn en dat je bij de vele politieposten onderweg vriendelijk moet lachen. Een kort praatje maken en dan mag je doorrijden. Ook hier helpen de Go for Africa stickers op de auto. Het verbaasde ons hoeveel mensen nog op de been waren en liftend al dan lopend naar hun bestemming toegingen. Toen we van de verharde weg afreden, kwamen we door het dorpje Tanjeh waar we verblijven. Na 10 minuten over hobbels en bobbels arriveerden we bij Kairoh Garden, het guest house waar we verblijven. Na de manager ontmoet te hebben, worden we voorgegaan naar onze kamers. Wel met een zaklamp bij schijnen want pikkedonker was het al. We wisten niet wat we konden verwachten, maar ons appartement is minimaal. Er staan wel 3 eenpersoonsbedden en we hebben een eigen toilet (zonder bril) en douche, maar dan heb ik het ruim omschreven. Back to Basic. We wisten niet goed of we moesten lachen of huilen, maar we gooiden het er maar op dat we moesten wennen. Onze koffers gedropt, terug naar de ‘receptie’ waar ze een lekkere sandwich met omelet voor ons gemaakt hadden. Nog even samen met Jan bij Alhadji (ik ben blij dat ik het kan uitspreken, maar geen idee of ik het zo goed schrijf) wezen kijken. Dat is een ander guest house waar veel studenten verblijven. De stichting is hier in totaal met ongeveer 60 man op het moment, waarvan de meeste studenten zijn. Nadat we ook Alhadji en Petra ontmoet hadden, was het tijd om te gaan slapen. Zo’n cultuurverschil en reis kost toch energie.

Zaterdag 8-3 Dag 2; Freezing Cold
Snachts slecht geslapen en door de kou(!) een paar x wakker geworden. Overdag spraken we verschillende mensen die zeiden dat het veel te koud was voor de tijd van het jaar. Met een ruime 18 graden noemden zij het freezing cold.
We begonnen de dag met een ontbijt wat meestal bestaat uit brood met verschillende soorten beleg en soms een eitje of fruit. Aan de ontbijttafel ontmoetten we nog meer mensen die hier met GFA waren. Zij hebben ons goed ingelicht en hun tips over geld wisselen, sim kaart halen, waar is het te doen, wat kunnen we verwachten hebben ons erg goed geholpen. Ook vertelden ze ons over de stroomvoorziening; s’avonds stroom en in de ochtend als je geluk hebt. Iets wat wij westerlingen ons niet meer kunnen voorstellen. Het is ook wel een leuk gezicht als er s’ochtends 8 mobieltjes aan de stekkerdoos hangen in de receptie. Na het ontbijt mochten we meeliften naar Senegambia, het toeristische gedeelte van Gambia. Als je daar loopt waan je je gewoon aan de Costa del Sol in zijn jongere jaren. Eettentjes, uitgaansgelegenheden en mensen die je graag hun restaurantje in praten. Het geld wisselen was wel een gebeuren op zich. Het grootste briefje is hier 100 dalasi en dat staat gelijk aan ongeveer 2 euro. Dus toen we 200 euro wisselden kregen we een stapel geld waarvoor je bijna een plastic tasje erbij zou vragen. Gelijk even een Africell simkaart gekocht, wat hier ideaal is. Alles is prepaid dus je koop gewoon een datategoed en belminuten wat hier erg goedkoop is. We besloten langs het strand te lopen, wat nog best wel fris was. Zeker als vrouw heb je hier voldoende aanspraak van de locals. Als ze niet erg opdringerig zijn is het leuk om een praatje met ze te maken, maar soms is een beleefde No thank you genoeg. Even wat water, handgel en yes! aanmaakranja gekocht in een supermarkt en vervolgens terug gegaan naar ons guesthouse. Gelukkig hadden we op de heenweg goed opgelet, want de taxichauffeur wist niet waar het was. Heerlijk in de hangmatten gelegen en nog meer studenten ontmoet. Het is leuk dat meer dan de helft van de toeristen ook Nederlands zijn en dat Go for Africa hier ook echt een begrip geworden is. Leuk om de auto’s te zien rijden door de dorpjes. De studenten zijn hier namelijk naartoe gereden verdeeld over 19 auto’s en 3 weken en deze auto’s blijven ook allemaal hier! Toen werd het tijd om te douchen.. Ik douche thuis graag 2 x op een dag, maar hier is er geen warm water. Het is ijskoud! Zelfs al is het buiten warm, ik hoop dat dit gaat wennen. Die avond zijn we met een groep van 10 man wezen eten in Senegambia. Avond eten is hier rond 8 uur dus toen we terug kwamen was de receptie al dicht. Ik ben nog met wat studenten naar Franco’s gereden om een biertje te drinken. Dat is een ander guesthouse waar nog meer studenten verblijven. Daar was een heerlijk kampvuur en mensen die muziek maakten op jambees. Op en tot afrika voelde dat. Na thuis nog wat gekaart te hebben was het tijd om mijn bedje op te zoeken. Heel fijn mocht ik van iemand een deken lenen dus die nacht een stuk beter geslapen!

Zondag 9-3 Dag 3; Take it easy
Het weer beloofde al beter te worden en toen we opstonden scheen het zonnetje al lekker. Na een uitgebreid ontbijt lekker rustig aan gedaan en een stukje meegelift met de Rene en Erik die ons compound gingen verruilen voor een luxe hotel (ik geef ze groot gelijk in hun laatste week). We stapten uit in het centrum van Tanjeh. Dit is bij de verharde weg dicht aan het water, want het is een vissersdorpje. Op het strand lagen wel honderd boten en er liepen nog meer mensen dan boten. We besloten langs het water te lopen en al snel hadden we een kleine optocht achter ons aan. Een groep van 8 jonge kinderen die met je praatten en gezellig meelopen. Het is een mooi gezicht, maar ze doen het natuurlijk omdat de toeristen vaak wat geven. Helaas waren we hier niet op voorbereid en lagen de 200 balonnen en kleurtjes nog in ons ‘huisje’ . Het strand was mooi en het uitzicht was prachtig. Met een lekker briesje was de tocht heerlijk, maar toen we weer door het dorpje met het mulle zand terug moesten was het vrij warm. Na ruim 2 uur wandelen was het fijn om bij de receptie neer te ploffen met een koel drankje en een spel kaarten. Die avond gingen we hollands eten bij Typisch hollands. De Nederlandse eigenaren serveren er bitterballen, frikandellen, frietjes etc. Even voetbal gekeken met een biertje en daarna gegeten. Net 3 dagen weg uit Nederland maar de hollandse kost was al welkom. Die avond zijn we nog met een grote groep wat gaan drinken. Eerst even een kijkje genomen bij het luxe hotel waar de 2 heren van de stichting nu zitten. Groen van jaloezie op de bedden, het warme water en het zwembad. Ik heb het al gehoord, koud douchen went niet. De bar waar we daarna heen gingen, was een striptent alleen waren er geen strippers. Het sekstoerisme kwam hier wel heel duidelijk naar voren en dat is wel erg triest om te zien. De mannen kregen veel aandacht en ik denk dat dit de enige plek is in Gambia waar je je als vrouw zijnde, meer op je gemak voelt dan de mannen. Na een gezellige avond met de taxi naar huis, de volgende dag op tijd op om wat projecten te gaan bekijken, onze invulling voor de komende 4 weken bepalen.

Maandag 10-3 Dag 4; En nu?
Mama wekte me iets te vroeg, dr telefoon stond nog op Nederlandse tijd, maar we moesten toch op tijd eruit. Aangekleed en ontbeten en klaar om op pad te gaan. We verwachtten dat Jan ons op kwam pikken om naar wat ziekenhuizen of klinieken te gaan, maar nu ik dit type is het half 3 en zitten we al de hele dag in de zon. Zeker geen straf. Barbara, de eigenaresse van Kairoh Garden wist ook heel wat adresjes en kon ons ook nog de nodige tips geven. Zij is nu weg met andere gasten, maar als ze terug is hopen we met haar wat af te kunnen spreken. --- En dat is (semi) gelukt! Een vriendin van haar werkt als verpleegkundige, in een dorpje op ongeveer een uur rijden (lees nog geen 40 km) hiervandaan. We hebben met haar afgesproken om donderdag langs te komen en daar mee te kijken in de clinic. Ook kende barbara een ‘arts’ die de mama en ik maar gedoopt hebben tot de medicijnman. Met hem zou ze nog even contact op nemen of we daar ook een keer op bezoek mochten gaan. Later kregen we het aanbod om te gaan zwemmen bij het hotel van Erik en René, wat we natuurlijk niet af sloegen. Het was voor de meeste te koud om te zwemmen (het waaide voornamelijk, want het was gewoon een aangename 26 graden) maar we hebben genoten van een potje poolen, een biertje en lekker eten. Dit wilde de jongens eigenlijk zelf klaar gaan maken, maar na 2 uur was er nog steeds geen gasfles voor in het keukentje dus toen bood de chef van het hotel aan het klaar te maken. Marlies, ook van GFA, had nog Gambiaans eten over en ook dat ging de keuken in. We kregen uiteindelijk een hele lekkere, zeer pittige maaltijd voorgeschoteld. Met gevulde buikjes gingen we terug naar ons compound en heb ik voor het eerst lang gedoucht. Ik kan nu zeggen; zelfs de koude douche went. Die avond zijn we nog naar Alhadji gelopen om een dagbesteding voor morgen te bespreken. Daar was ook een jambé avond georganiseerd. Morgen gaan we met Lonneke (GFA) op pad en gaan we langs het plaatselijke kliniekje waar ook iemand van Go for Africa stage loopt. De rest van de ochtend hopen we nog een school te bezoeken, maar dat zien we morgen weer. Nu lekker slapen, want Lonneke en Lilian staan om 8 uur op de stoep.

Dinsdag 11-3 Dag 5; Om half 9 liepen we naar de plaatselijk kliniek waar Lilian stage loopt. Er waren nog geen patiënten dus Lilian gaf ons een rondleiding in de kliniek. Toen kwamen de eerste patiënten. De meeste komen voor een malaria test of het Hb wordt bepaald. Ze doen dit beide op een primitieve maar efficiënte manier. Lilian vertelde dat het erg druk was, want normaal kwamen er niet zoveel patiënten. Vervolgends zijn we met Lonneke naar 2 verschillende scholen geweest. Je ontmoet gelijk de directrice en zij staat op een rondleiding, waarbij je ook alle klassen bezoekt. Iedere klas zingt minimaal 1 liedje voor je, dus toen we de 2 scholen bezocht hadden, waren we een paar uur verder. Terug bij Kairoh Garden kregen we het aanbod mee te rijden naar het strand, waar we geen nee tegen zeiden. Na een heerlijke middag aan het strand en in de zee hebben we op Kairoh Garden gegeten. We raken steeds meer onder de indruk van de kok, die ons heerlijke, vaak 3gangen maaltijden voorschotelt. S’avonds nog gezellig gekletst en gekaart en zo snel gaat de dag weer voorbij.

Woensdag 12-3 Dag 6; Barbara liep na het ontbijt met ons mee naar de plaatselijke medicijnman. Deze man geneest veel mensen en stelt diagnoses door letterlijk met het oor op het lichaam te luisteren. Hij en zijn zoon vertelden heel veel over de kruiden en planten die ze gebruikten voor de genezing van patiënten. Zo kan hij borstkanker genezen met bepaalde boombladeren en ook onvruchtbaarheid weet hij makkelijk te genezen door een drankje die je gedurende een week drinkt. Ik vond het heel interessant om met hem hierover te discussiëren en gaf hem in sommige opzichten gelijk. Zo beweert hij dat er veel ziekten veroorzaakt worden door onze levensstijl en voornamelijk de voeding die we tot ons nemen. Hij ergert zich eraan dat de westerse maatschappij hem niet steunt, maar ik denk dat dat is omdat het niet wetenschappelijk bewezen is. En de westerse medici neemt niet snel iets aan, tenzij we het zelf ervaren hebben of als er wetenschappelijk onderzoek naar gedaan is. Zijn zoon, die geneeskunde in Rusland gestudeerd heeft, leidde ons rond door hun tuin, waar ze de verschillende planten en bomen verbouwen. Onderweg vertelde hij veel over het land en wat hij doet. Leuk om hem ontmoet te hebben. Terug bij hun compound kregen we lunch. We zagen s’ochtends al een geplukte kip richting de ‘keuken’ gaan en inderdaad een typisch Gambiaans recepte met rijst, kip, aardappel en heel veel kruiden werd ons geserveerd. Met z’n vieren om een grote pan en daaruit lepelen. Dit was heerlijk! Helaas waren er die dag geen patiënten, want hij had ons uitgedaagd voor een competitie. Wie op zijn eigen manier de juiste diagnose kon stellen. Voordat we terug gingen naar Barbara zag ik mijn kans om een leuk souvernirtje te scoren. De eerste dag op het vliegveld werd mij namelijk al gezegd dat Marlijn hier een boom is. Bij de compound van de medicijn man lagen honderden takken van deze boom omdat dit veel gebruikt wordt om dingen van te maken. Hij hakte een stukje af en zo heb ik nu mijn eigen stukje Marlijn uit Gambia.
Terug bij de compound hebben we ons eerste wasje gedraaid, in een grote teil met uiteraard koud water wat best hilarisch was. Die avond hebben we weer lekker gegeten bij Kairoh Garden en zijn we nog naar Alhadji gelopen om een auto te regelen. Want morgen gingen we op bezoek bij Gabrielle, de verpleegkundige. De volgende ochtend zouden we de Land Rover op kunnen halen, dus blij dat alles geregeld was liepen we terug naar Kairoh om nog even een potje te kaarten. Helaas kwam Barbara met het slechte nieuws dat Gabriella bij een ongeluk betrokken was geraakt. Gelukkig had ze zelf niks, maar ze zou nog wel even bij het politie station zitten. We zijn al bijna een week hier dus geen stress en we veranderden de planning. Morgen op naar Brufut, waar ook een kliniek zit. Opgelost.

Donderdag 13-3 Dag 7; Autopech.
Vroeg ontbeten en de auto opgehaald bij Harrie. Hij had m aan de praat, de nieuwe accu zat erin en na een korte uitleg over de mankementen (een aantal) waren we op weg. Ik vond het super om over de verharde wegen te rijden en eenmaal op de hoofdweg lekker door gassen. De banden op laten pompen en dan op weg naar het benzine station. Een stuk minder blij werd ik toen onze Land Rover (automaat) ineens zo’n 5 a 10 km/uur begon te rijden (geen idee hoe hard we werkelijk reden, want de km teller wijzer was afgebroken en deed het niet meer). Dit gebeurde natuurlijk vlak voor de turn table (mini keizer-karel plein). Ik kon gas geven was ik wilde, we bleven stationair rijden. We hoopten dat het aan de diesel lag en besloten door te pruttelen naar het dichtstbijzijnde benzinestation, waar de diesel niet op was. Met een kleine file en een hoop toeterende inhalers hebben we het benzinestation bereikt. Helemaal blij en opgelucht stapten we 5 minuten later weer in, maar deze blijdschap was maar van korte duur. 15 meter verder begon de ellende weer.. Nu (ik typ dit op m’n telefoon) staan we op hulp te wachten, dus bij deze een eervolle vermelding voor Rene en Erik, die onderweg naar ons zijn. Wordt vervolgd. --- Uiteindelijk zijn we heel erg blij dat we autopech hadden, want we hebben een hele mooie middag meegemaakt. Rene en Erik zouden namelijk met Bert en Lucy meegaan naar een afgelegen ziekenhuisje, aan wie zij hun auto symbolisch gingen doneren. De echte overdracht vindt plaats op vrijdag 11 april, tegelijk met alle auto’s. We besloten met Rene en Erik mee te rijden en de weg ernaar toe was al de moeite waard. Verder het binnenland is, steeg de temperatuur tot 34 graden. We reden over hele smalle landweggetjes met veel hobbels en kuilen waar het keren (een aantal keer verkeerd gereden) erg lastig was. Gelukkig had Erik z’n navigatie app, waar zelfs de minst gebruikte zandwegen op staan. Aangekomen bij het ziekenhuis stonden ons wel honderden kinderen op te wachten. Deze zaten allemaal op de plaatselijke school naast het ziekenhuisje. Dit ontvangst was zo indrukwekkend. Na heel veel handjes gegeven te hebben gingen we zitten op een veranda. De hele gemeenschap was uitgerukt en alle belangrijke mensen waren er. Ook waren er vrouwen die muziek maakten en dansten, een belangrijk onderdeel van de Gambiaanse cultuur. Vele speeches werden gegeven die door een jongeman vertaald werden van de stamtaal naar het Engels. De dankbaarheid van deze mensen, die het zo nodig hadden, was zo groot. We hadden allemaal tranen in onze ogen. Na een klein uur geluisterd te hebben was het tijd voor de symbolische sleuteloverdracht. Met een doos fruit als dank en vele zwaaiende kinderen reden we terug naar ons compound. Door de app van Erik ging dit een stuk soepeler. Samen met Frans en Anne, (vader en dochter, die hier op vakantie zijn) hebben we gegeten in Senegambia. Anne en ik bleven nog voor een drankje en hebben bij een tentje gezeten waar een optreden was met locale dans en muziek. We zijn nog even een drankje gaan doen bij het hotel van Rene en Erik en daarna weer terug naar Kairoh. De dag was totaal anders gelopen als gedacht (wat hier vrij vaak voorkomt) maar deze indrukwekkende dag hadden we echt niet willen missen!

Vrijdag 14-3 Dag 8; Omdat op vrijdagmiddag altijd de evaluatie van de week plaatsvindt voor de studenten, hoeven zij maar een halve dag stage te lopen. We zijn vandaag met Wouter en Lars meegegaan om hun project te bezoeken. Dit is een school waar lesgegeven wordt in autotechniek. De pickup was helemaal geladen met tafels en stoelen voor daar, dus de hobbelige wegen daar naartoe waren een uitdaging. Gelukkig stond alles nog toen we een klein uur later bij de school aankwamen. De leerlingen waren blij met de spullen en we begonnen alles uit te laden. 2 uur later was de ruimte veranderd in een heus klaslokaal met tafels, stoelen en bureaus voor de computers. Lars had tegen de studenten gezegd dat ik z’n vriendin was, zodat ik niet overspoeld werd door aandacht van 18 mannelijke, jonge Gambianen, waar ik hem erg dankbaar voor ben. Omdat er verder die dag weinig te doen was, zijn we weer terug gereden. We hebben de middag heerlijk in de zon doorgebracht en zijn nog naar Alhadji gelopen om afscheid te nemen van Rene, Erik, Bert en Lucy die die avond terug vlogen. Na het avondeten zijn Anne en ik naar Senegambia gereden. We sloten ons aan bij de grote groep die daar uiteten was en zijn op stap geweest. In een westerse tent met westerse muziek (waar we beide even aan moesten wennen) hebben we een gezellige avond gehad en het erg laat gemaakt. Blij toen we eenmaal thuis weer in bed lagen.