De 2de Update

Weer een update vanuit hier! Bedankt voor jullie lieve reacties, heel leuk om te lezen. Het klinkt helemaal leuk hier wat het ook zeker is, maar ik zal ook even de ietsje minder leuke dingen vertellen; de grote spinnen/beestjes op je kamer (vooral bij mama niet favoriet), de muggenbulten die toch erg jeuken, dat mama niet stopt met roken (een pakje sigaretten is hier €1,- wat vooral ik minder leuk vind), dat m’n goede zonnebril kapot is (dat vind ik heel erg, maar mama ook, omdat zij erop leunde) en in de auto met 40 graden mis je toch de airco. Maar voor de rest alleen maar positieve geluiden! Wat ik nog vergeten was bij het vorige verslag is hoe het met de auto-pech is afgelopen, dus nog even een klein stukje wat nog bij de donderdag hoorde;

Donderdag 13-3; Terug bij de compound moest de auto natuurlijk nog opgehaald worden. Gelukkig wilde Wouter ons erheen brengen en daar hadden we afgesproken met Harrie. Er bleek een slangetje onder de motorkap kapot te zijn (wat voor mij een opluchting was, niet dat het iets kleins/doms was wat we zelf makkelijk hadden kunnen verhelpen) Met tie ribs en een slangetje (ergens anders vanaf geknipt) mocht ik terug rijden. Dit ging gelukkig goed en de auto stond weer bij Alhadji. Maar wij hoopten dat we de rest van de weken een andere auto mee kregen.

Zaterdag 15-3 Dag 9; Lazy saturday
Na een lange nacht, heeeeeel lang uitgeslapen. Lekker ontbeten (of lunch) en op naar het strand. We hebben sinds vrijdag onze eigen auto, een subaru en daar hebben we (ik voornamelijk) erg veel schik mee. Barbara heeft ons verteld over een klein strandje dichterbij, want het strand bij Monky Beach is een stukje rijden en erg toeristisch. Na een beetje zoeken hadden we het gevonden en Barbara had gelijk! Het is een heerlijk strand, super rustig en geen opdringerige mensen. Wat stoelen en een (echt) matras op de strandbedjes en wij waren tevreden. Zelfs nog wat fruit gekocht van de locals die langskwamen en wat sieraden van een aardige meneer. We waren z’n eerste klanten en met 5 items had hij z’n dagomzet wel gehaald waarschijnlijk. Later op de middag stroomde het strand vol met locals die kwamen om hard te lopen, waar het na 5en wel een temperatuur voor heeft. Terug bij Kairoh Garden verlangde ik gewoon naar de koude douche, het went echt! We hebben met een grote groep heerlijk gegeten bij ons compound, de kok hier kan echt heerlijk koken! We hebben een gezellige avond gehad met veel kaartspelletjes, biertjes en muziek.

Zondag 16-3 Dag 10; African evening
Nog zo’n heerlijke weekenddag gehad. Na het ontbijt heb ik een groot deel van het verslag getypt van de eerste update. Volgens mij tasten die Malerone pillen en de hitte je geheugen aan, want het kosste mama en mij de nodige moeite om te herinneren wat we allemaal al gedaan hadden. We reden naar een hotel in Senegambia voor een goede wifi verbinding. Op de heenweg wilden we even tanken, alleen ging dat iets moeizamer dan gedacht. 25! minuten later waren we een klein beetje benzine rijker en een zonnebril armer. De dame die helpt aan de pomp, was namelijk gewoon even koffiepauze houden en ookal stonden er minstens 30 mensen met jerrycans en auto’s te wachten, alles op het dooie gemakje. We mochten maar voor weinig tanken omdat de brandstof erg schaars was. Dit kennen we in Nederland niet, maar goed, blij dat we weer verder konden. In de middag hebben we heerlijk op het strand gelegen en inmiddels zijn we wel wat bijgekleurd. Op het strand lopen veel vrouwen (vaak met kinderen op hun rug) dingen te verkopen. Dit keer was het een dame met een baby van 10 maanden die pindakoekjes verkocht. We hebben haar ons water gegeven en het was leuk om met haar te praten. De koekjes waren heerlijk, dus we hebben gelijk nog 2 zakjes gekocht. Aan het einde van de middag terug naar onze compound, die avond zouden we bij een ander compound eten; Franko’s. Met minstens 40 man genoten van een uitgebreid buffet en een optreden van een jambe band. Dit keer konden we er niet aan ontkomen en hebben Anne, Maartje en ik voor het eerst Afrikaans gedanst. Dit is best vermoeiend, maar heel leuk om te zien (bij mensen die het goed kunnen) Het was een gezellige, warme, Afrikaanse avond.

Maandag 17-03 Dag 11; Caring hands
Vandaag toch nog naar Gabriella. De Nederlandse verpleegkundige die hier een eigen project, Caring Hands heeft opgezet. Omdat het wel een uur rijden was zijn we op tijd vertrokken. We twijfelden of we het met onze benzine heen en terug zouden redden, dus bijna elk tankstation zijn we opgereden of ze benzine hadden. Maar tevergeefs; in het hele land was de brandstof op. Een klein beetje geïrriteerd, we hadden een afslag gemist en de meter ging al redelijk richting het onderste stokje van de E, besloten we de auto bij het vliegveld neer te zetten en vanaf daar een taxi te pakken. Je zou denken dat een taxi wel te vinden moet zijn op het vliegveld, maar dit werd nog moeilijk. De eerste taxi chauffeur wilde ons niet brengen, want hij had geen goede auto. We vonden het een prima auto, dus vroegen ons al af waar we terecht zouden komen. Het was nog maar 6 km volgens mijn navigatie, maar toch durfden we het zelf niet aan. Gelukkig kwam er een brother (iedereen is hier je brother en inmiddels ben ik iedereens sister of toekomstige girlfriend). Hij heette Alex en had een mooie, 4x4 wagen die ons er wel zou brengen. Mama was achteraf blij dat we niet zelf zijn gereden; we hebben al veel wegen gezien, maar de weg naar Kubuneh was het slechtst van wat we hebben meegemaakt. Ik vroeg of Alex ons later ook op kon halen en zo kreeg ik z’n nummer (ik heb inmiddels al 30 mensen in mijn telefoonlijst staan met de achternaam Gambia, een nummer vragen is hier bij wijze van de vraag na How are you?) We kwamen aan in een mooi onderhouden gebouw en we waren verbaasd om zo’n mooi ziekenhuisje aan te treffen in de middle of nowhere. Binnen was het erg druk en we werden verzocht even te wachten op Gabriella. Gabriella ontving ons hartelijk en leidde ons rond door de clinic. We mochten de consulten bijwonen en ik vond het prachtig! Hoewel ze verpleegkundige is, handelt ze hier als een volwaardige arts. Ze onderzoekt de patiënten, stelt diagnoses en schrijft de medicijnen voor. Ook is er een kamer voor de wondverzorging (dat hier vrij veel voorkomt) en de kamer voor bevallingen zag er voor Gambiaanse begrippen super schoon uit, met zelfs een douche en toilet. We vonden het erg leuk om de ochtend mee te kijken en de verhalen aan te horen. Helaas vertrok Gabriella de volgende dag naar India, waardoor we niet meer dagen met haar samen konden werken. We mogen wel terugkomen naar de kliniek, dus als we nog wat vrije dagen hebben, gaan we daar zeker nog een keer heen. Er was een lunch voor ons geregeld op een schitterend compound waar we hartelijk ontvangen werden. Op de weg hiernaartoe stopten we nog bij een zoutwinnerij. Vrouwen die in de brandende zon emmers water uit de rivier haalden, dit zeefde en in de zon lieten drogen. Na een heerlijke lunch kwam Alex ons weer ophalen en reed Natu, een verpleegkundige uit het kliniekje met ons mee terug. Op het vliegveld stond onze prive sauna op ons te wachten. Met tissues om het stuur was het autorijden enigszins te doen. Door de extreme hitte, geen airco, het rijgedrag van de lokale bevolking en de stress of we wel thuis zouden komen stond het zweet ons op het voorhoofd. 200 meter voor ons compound, belde Alex de taxichauffeur nog; of we thuis waren gekomen. Super attent van hem. Helemaal blij waren we toen we terug waren op ons compound. Omdat we nu redelijk gestrand waren, net als de meeste van Go for Africa hebben we gegeten op Kairoh Garden en de avond doorgebracht met kaarten en Yatzee.

Dinsdag 18-03 Dag 12; heel veel baby’s
Ook vandaag ging de wekker weer vroeg. Vandaag gaan we helpen bij Marie Joof. Zij is een verpleegkundige uit Gambia, die hier heel veel betekent en veel heeft opgezet met name voor zwangeren en jonge baby’s. 1 keer in de 2 weken komen er tientallen moeders met (jonge) kinderen naar Tanjeh om gewogen en gemeten te worden en inenten te krijgen. Wat wij het consultatie bureau zouden noemen. Aangekomen bij het klniekje zaten er al tientallen moeders te wachten. Later op de ochtend werd pas duidelijk hoeveel vrouwen er echt zouden komen. Toen Marie Joof arriveerde werden er eerst tasjes met kleding uitgedeeld. Dit doen ze ook zodat de moeders gemotiveerd worden om te komen met hun kroost. De taken werden verdeeld en mama en ik zouden de baby’s en peuters wegen. In zo’n zakje aan een haak of op de weegschaal als ze al konden staan. En dat doen ze hier snel! Het is eerder regel dan uitzondering dat ze met 9-10 maanden al op hun eigen benen kunnen staan. Het begon vrij chaotisch met blauwe kaarten en baby’s die we in onze handen gedrukt kregen en soms was het even zoeken welke blauwe kaart bij welke baby hoorde. Maar mama en ik waren een goed team en al snel wogen we de baby’s aan de lopende band. Geweldig om te doen. Later kreeg ik het helemaal door en kon ik ook aankruisen welke inentingen ze vandaag zouden moeten krijgen. Na een korte pauze van 10 minuten gingen we vrolijk weer verder en rond een uur of 1 waren alle kinderen gewogen. En dat waren er een hoop! We hebben meer dan 150 baby's en peuters gewogen. Het werd ons al snel duidelijk dat wij de Nederlandse werkmentaliteit hebben en graag doorwerken. De meeste vrouwen moesten nog heel lang wachten voor de inentingen en zaten er gerust de hele dag. Niet voor te stellen, dat ze voor een bezoek aan het 'consultatiebureau' hier de hele dag voor moeten uittrekken. We hebben dag gezegd en op het moment dat we weg wilden gaan, kwamen er nog enkele vrouwen aan. Dit waren hele kleine baby’s en dus hadden we onze tassen weer neergezet. Dit ‘consultatiebureau’ is iedere maandag ook in Brufut, dus we hebben Marie Joof ervan verzekerd dat we die maandag in Brufut weer zouden komen helpen. Dit was echt een hele leuke, maar ook wel zware dag. De rest van de middag hebben we heerlijk gelegen in de hangmatten op ons compound en hebben Lars en ik nog wat gesport, om ons energielevel wat te doen dalen. Wat voelde de douche lekker na zo’n dag. Omdat er nog steeds geen brandstof was (sommige van GFA konden niet eens naar hun stage) hebben we weer ‘thuis’ gegeten en wederom de avond gevuld met spelletjes.

Woensdag 19-03 Dag 13; Beach day
Omdat we nergens heen konden, besloten we de dag toch goed te gebruiken en de was te doen. Dat in 40 graden (in plaats van op 40 graden) toch best een karwei is. Gelukkig ging Roeland, de begeleider van enkele studenten hier, later die ochtend op stagebezoek en mochten we met hem meeliften naar het strand. Wat een straf om verplicht een dag op het strand door te moeten brengen. Roeland kwam ons ook weer ophalen en hij had een jerrycan benzine voor ons! De brandstof crisis was voorbij en er was weer een nieuwe voorraad. Dat betekende dat we weer mobiel waren! Terug bij de compound de benzine over gegoten en de rest van de avond hier gebleven. Een rustig dagje, maar toch s’avonds erg moe door de hitte. De komende dagen beloven wat nuttiger te worden nu we weer met de auto weg kunnen. Morgen staat een bezoek aan de kliniek in Brufut op het programma!