Een kleine update

Ik merk al dat het bijhouden lastig wordt en dat het toch meer tijd kost als je veel tegelijk moet typen. Dus hierbij maar een korte update, maar eind deze week zullen we meer posten. Veel liefs, 2 tubabs

Donderdag 20-03 Dag 14 alweer
Op tijd het bed uit en op naar Brufut. We wisten waar het dorp lag en reden er zo naar toe, maar helaas bleek het een vrij groot dorp te zijn en waren we nog vrij lang aan het dwalen. Dat is hier wel typisch als iemand je probeert uit te leggen waar je heen moet is het op het begin wel duidelijk maar voor de laatste kilometers luidt het altijd; and there, just ask. Dus door een vrouw de weg te vragen bereikten we het Health Center in Brufut. Er gebeurt daar niks als je daar binnen loopt, iedereen vindt alles prima en kijken niet eens op of om als er 2 blanken de spreekkamer binnenlopen bij wijze van spreken. We vroegen naar Marie Joof, zij is hier vaker werkzaam, maar zij was er niet vandaag. Na een kort gesprek met de head nurse bleek dat we meer dan welkom waren, maar dat ze zelf ook al niks te doen hadden. Het is droogseizoen dus er is super weinig te doen. Met een dubbel gevoel gingen we weer weg. Fijn dat er weinig mensen ziek zijn, maar wij willen wat doen! Om de dag verder te vullen zijn we naar het Senegambia Hotel gereden. Daar heb ik de vorige update gepost (eerst heel lang voor moeten typen!, want het goed bijhouden hier is rampzalig) en daarna hebben we heerlijk bij het zwembad daar gelegen. Op het einde kwamen er aapjes bij het zwembad. Deze waren erg tam en als je pinda’s had, kwamen ze deze gewoon uit je hand eten. Bij een supermarktje nog wat boodschappen gedaan en lekker Nutella gekocht voor s’ochtends bij het ontbijt, omdat de jams en eigengemaakte pindakaas een beetje gingen vervelen. We hebben avond gegeten bij Kairoh Garden en die avond hebben we Barbara geholpen. Zij organiseert samen met andere mensen voor het eerst een festival in Tanjeh, om geld op te halen voor de realisatie van een geboortekliniek. We hebben de entreetickets uitgeknipt, genummerd en op volgorde gelegd. Opvallend hierin is dat de locals en de blanken andere tickets krijgen. De locals betalen 40 delasi (net geen 80 eurocent) maar de blanken betalen 150 delasi (bijna 3 euro!) Dit verschil vond ik zelf erg groot, maar Barbara vertelde dat het altijd zo gaat, omdat de blanken meer geld hebben. Barbara kan mooi vertellen over de gebruiken en levenswijze hier en de rest van de avond hebben we aan haar lippen gehangen.

Vrijdag 21-03 Dag 15; Reality-check
Vanochtend hadden we afgesproken met Hans en Ali. Zij komen hier al 14 jaar en financieren hier een health center in Sanyang. Deze ontmoeting heeft heel veel indruk op ons gemaakt en een beetje verslagen verlieten we het kliniekje. Hans en Ali vertelden ons over de ontwikkelingen de afgelopen jaren. Ze hebben dozen en dozen met spullen, maar er wordt niet mee gewerkt. Ze hadden opbergbakken om alles te ordenen, maar die werden meegenomen. Het is heel triest om te zien en te horen dat ze watjes op wonden doen, omdat er geen verband is, terwijl er in de opslag dozen vol liggen. Vandaag zijn we er echt achter gekomen dat ze het gewoon niet goed snappen. Wat voor ons meer dan logisch is, lijkt voor deze mensen niet te begrijpen. Ook hier was het erg rustig, want Ali vertelde ons dat het in het regenseizoen tientallen patiënten waren. Dan lagen er meerdere mensen op 1 bed en ook de grond en veranda lag dan vol. We vragen ons af of het nut heeft dat we zoveel spullen brengen. En een ambulance die stil staat zonder brandstof omdat de benzine te duur is. En die schaarse keer dat er een vrouw in coma weggebracht moest worden, was de auto weg om het vuilnis weg te brengen! We waren echt een beetje somber gesteld toen we weggingen en ik heb ook respect voor Hans en Ali die al zo lang hun energie, tijd en geld erin stoppen om het toch een beetje beter te krijgen. Er was een goede bevallingskamer (wat hier zeldzaam is) en om in een kliniek te bevallen, wat hier zeer aan te raden is, kost 50 delasi (1euro). We hebben nog een drankje gedronken en geluisterd naar meer verhalen en verhalen van Hans en Ali. Ook wat verhalen over malaria waar ik m’n oren maar even dichthield. Ik ben namelijk gestopt met de Malerone, wat ik werd er echt een opgezwollen pad van. Maar geen paniek, ik smeer me goed in met deet en het is helemaal geen malaria seizoen. ’S Middags hebben we nog even genoten van het strand samen met Anne en Frans. Het was hun laatste dag alweer en als fijne afsluiter van hun vakantie hebben we dolfijnen gezien in de zee. Later op de middag begon het festival. De opening was op het strand en zou om 4 uur zijn. Maar toen wij rond half 6 het strand bewandelden begon het net! Anders zou het ook geen Gambiaans festival zijn. Omdat we dachten dat we niet bij de compound konden eten hadden mama en ik noodles gekocht in de plaatselijke supermarkt. En nutella <3 want jam op je boterham gaat op dn duur toch vervelen (ook al zijn er 4 smaken) Ik had het geluk, dat Fatu (een jonge vrouw werkzaam op Kairoh Garden) meat pie had gemaakt om te verkopen op het festival. Deze smaakte erg lekker en onze buikjes waren gevuld. Die avond ben ik samen met Anne, Frans, Wim en Esra naar het festival gegaan (mama werd geplaagd door de Banjul (de hoofdstad) Belly). Wim en Esra hadden we die dag ontmoet en Wim heeft in Gambia ook zijn eigen compound. Esra verbleef daar enkele maanden. Het festival vond plaats in het community center met lokale muziek en optredens van ‘grote’ artiesten. Het was erg leuk en Anne en ik hebben weer ons best gedaan op onze Afrikaanse moves. Als blanke wordt je hier snel herkend, maar ik had moeite degene die naar me toe kwam (hee Marlijn, how are you? you’re a good dancer) te plaatsen. In de dagen die volgde bleek het iemand van de kliniek te zijn! Het was een gezellige avond en ik voelde m’n benen toen ik uiteindelijk in bed lag.

Zaterdag 22-03 Dag 16; Festival
Vandaag zouden Anne en Frans vertrekken. We zijn door het dorpje gelopen via de Arabische school, waar Anne en Frans kleurtjes en pennen voor hadden. Op deze school hebben ze echt heel erg weinig en we kwamen tot de conclusie dat dat mede kwam dat westerse mensen niet snel op een arabische school terecht komen voor vrijwilligerswerk. Onderweg door het dorpje heb je al snel kinderen aan je handen hangen en hoor je minstens 20 x per minuut; heellllooooo, how are you en minty minty; dat snoepje betekent. Meestal zijn het lieve, nieuwsgierige kinderen maar soms komen er ook wat brutale aapjes voorbij; give me ball, give me money roepen ze dan. Op het begin wisten we echt niet wat ons overkwam, maar inmiddels zijn we zo aan de kinderen gewend dat ze gewoon een stukje meelopen en gezellig met je kletsen. Ze zijn zelfs blij met lege flessen. Later hebben we Anne en Frans naar het vliegveld gebracht, voor hen zat de vakantie er al weer op. Maar de tijd vliegt hier sowieso. Die middag zijn we weer naar het festival geweest waar een cultureel programma gepland was. Met capoeira, muziek en verschillende toneelstukjes over de traditionele gebruiken. Er zijn 2 mythische figuren de kankouran en de kumpo die een rol spelen in deze tradities. We zullen wat foto’s ook proberen te posten, maar de kinderen zijn (heel begrijpelijk) erg bang voor deze figuren. Een meisje die een tijdje voor mij op de grond zat, kroop dat ook snel bij me op schoot en ging niet meer weg. Deze middag was erg leuk en ookal verstonden we er weinig van, we hebben een hoop geleerd (mede door de uitleg van Wim). ’s Avonds hebben we gegeten op de compound en ben ik met Maartje naar Senegambia gegaan om te stappen. Later was bijna iedereen van Go for Africa in de Aquarius (een lokale uitgaanstent) en met de hele groep hebben we een gezellige avond gehad en ervoor gezorgd dat het bier op was.

Zondag 23-03 Dag 17; Vakantie modus aan
Lang uitslapen was geen overbodige luxe. Na het ontbijt kregen we nog een privé concert van een band uit Senegal. Zij hadden 2 keer opgetreden op het festival en sliepen het weekend ook op Kairoh Garden. Als bedankje kregen we een klein concert bij de ontbijttafel. We zijn lekker naar het strand gegaan en een heerlijke luie middag gehad. Die avond hebben we afgesloten bij typisch holland. Geen voetbal ivm de top in Den Haag, dat krijg je hier niet zo mee. Maar wel lekker gegeten. Een goede afsluiter van een leuk weekend.